kələk

is. Hiylə, fırıldaq, badalaq, biclik, fənd, aldatma. Kələk ilə gələn külək ilə gedər. (Ata. sözü). <Süleyman:> Öyrən bu kələyi, arvadı tap, tez toy elə! Ü. H.. <Mustafa bəy:> Mirzə Kərim, bunlar hamısı sənin kələyindir. Ə. H..

◊ Kələk gəlmək – yalan sözlərlə, hiylə ilə aldatmaq, fırıldaq işlətmək. <Nəbi:> Mehdinin əlindən dad edər fələk; Naçalniklər mənə gəlirlər kələk. «Qaçaq Nəbi». <Salamov:> Adə, . . sən də mənə kələk gəlirsən? C. C.. Kələk işlətmək – bax kələk gəlmək. <Hacı Mehdi:> Hər nə kələyin var, işlət. Ə. H.. Molla Qasım anladı ki, belə camaatın içində hər nə ki, kələyi varsa, işlədə biləcəkdir. S. S. A.. Kələk qurmaq – biclik işlətmək, hiylə düzəltmək. Lakin o yerlərdə gedir, durmayır; Bir elə layiqli kələk qurmayır. M. Ə. S.. <Cahan:> Bizə də sən qur kələk, sən qur kələk, sən qur kələk. Ü. H.. <Hacı Fərəc:> Ziynət xanımı görmək üçün nə kələk qurdumsa, zalım qızı elə dəlillər gətirdi ki, qaldım məəttəl. N. V.. Kələyə düşmək – tora düşmək, hiyləyə aldanmaq, işə düşmək. <Hacı Murad:> Seyidin kələyinə düşüb cəmi dövlətini məscidə vəqf etmişdir. S. S. A.. Əcəb kələyə düşdük, əcəb qaldıq xatada. S. Rüst.. Kələyə salmaq (qoymaq) – cəncəl işə salmaq. <Gülçöhrə:> Əsgər bizi kələyə qoyub, sənin acığına və mənim əzabıma səbəb oldu. Ü. H.. Kələyi baş tutmamaq – hiyləsi həyata keçməmək, boşa çıxmaq. <Məşədi İbad:> Lotular pul söhbətini eşidib qaçdılar. Yox, mənim kələyim baş tutmadı. Ü. H.. Kələyi kəsilmək – üzülmək, əldən düşmək. Kələyini kəsmək – son dərəcə yormaq, incitmək, əldən salmaq, çox əziyyət vermək, üzmək. Yol kələyimizi kəsdi. – <Əhmədov:> Çadırdan, brezentdən tap, yoxsa bu gün bizim kələyimizi kəsər. M. C.. Kələyinin üstü açılmaq – hiyləsi, bicliyi, fırıldağı aşkara çıxmaq, bəlli olmaq, baş tutmamaq. <Əsgər:> Zərər yoxdur, bir-iki saatdan sonra mənim kələyimin üstü açılar, onda qız da sevinər, mən də sevinərəm. Ü. H..